شمال لندن، برای همیشه

مقدمه

چه چیزی «تماشای فوتبال در ورزشگاه» را از «دیدن پخش زنده‌ی تلویزیونی» متمایز می‌کند؟ آیا تجربه‌ای که رفتن به استادیوم برای تماشاگر رقم می‌زند، لزوماً ارجح بر بهره‌مندی از نمایش پرطمطراق تلویزیونی فوتبال است؟ از هوای تازه و احساس همبستگی و فریاد کشیدن از ته دل با هزاران تماشاگرِ یک‌صدا گرفته تا نشستن روی صندلی‌های بی‌کیفیت، زیاده‌روی‌های افراد مجاور، تحمل شرایط نامناسب جوی و ترافیک قبل/بعد بازی، دیدن فوتبال در ورزشگاه، تجربه‌ای تلخ و شیرین و در عین حال، بی‌مانند است. در سوی دیگر، تلویزیون، راه زیادی را از ۱۹ اکتبر ۱۹۴۶ پیموده است؛ روزی که برای اولین بار در تاریخ، یک بازی فوتبال بین دو تیم آماتور بارنِت و وِلدستون برای مدت ۲۰ دقیقه در نیمه‌ی اول و ۳۵ دقیقه در نیمه‌ی دوم (تا تاریک شدن هوا!) توسط شبکه‌ی بی‌بی‌سی پخش مستقیم شد. امروزه، استفاده از دوربین‌های متعدد با کیفیت بالای تصویر، صدای گزارشگران زبده، تحلیل‌های کارشناسان، تمرکز بر حضور توپ در کادر نمایش، صحنه‌های آهسته از زوایای مختلف، ترفندهای فیلم‌برداری و البته امکان تنظیم شرایط پیرامونی بیننده، ابعاد جدیدی به تجربه‌ی مشاهده‌ی فوتبال از طریق تلویزیون افزوده است. بسیاری از مخاطبین امروزی فوتبال، هرگز حضور در ورزشگاه و دیدن بازی تیم محبوبشان را از نزدیک تجربه نکرده‌اند؛ یا در صورت یک/دو بار رفتن به ورزشگاه، با توجه به تفاوت واقعیت ورزشگاه و پیش‌فرض‌های ذهنی‌شان، دچار دل‌زدگی شده‌اند. به نظر نگارنده، فاصله‌ی فوتبال خالص ورزشگاهی و فوتبال پرشاخ‌وبرگ تلویزیونی، به قدری زیاد شده که این دو را به پدیده‌هایی اساساً متفاوت تبدیل کرده است؛ پدیده‌هایی که هر یک طرفداران بر‌حق خود را دارند و اصولاً نیازی به «انتخاب بهتر» بین دو گزینه‌ی یسار و یمینی که هر کدام دارای جنبه‌های مثبت و منفی خاص خود هستند، وجود ندارد. حتی در صورتی که به هر دلیلی، چنین نیازی را متصور باشیم، انتخاب نهاییِ گزینه‌ی بهتر، به معیارها و سلایق شخصی هر فرد باز می‌گردد.

اما یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فردی که دیدن فوتبال در ورزشگاه را برای تماشاگر خاص می‌کند و احتمالاً همه‌ی «فوتبالی‌ها» روی آن متفق‌القول هستند، هم‌صدایی در خواندن سرودها و شعارهای ورزشگاهی با هزاران نفر دیگر است؛ پدیده‌ای که کلمات و کلام از وصف آن قاصر بوده و تنها از طریق حضورِ منجر به شهود، قابل درک و لمس است. برای تماشاگران و بازیکنان تیم میزبان، حتی تصور حضور در ورزشگاه‌هایی نظیر لابومبونرا (زمین اختصاصی بوکاجونیورز آرژانتین)، رایکو میتیچ (زمین اختصاصی تیم ستاره سرخ بلگراد صربستان) و وستفالن/سیگنال ایدونا پارک (زمین اختصاصی تیم بروسیا دورتموند آلمان)، یادآور حسی ترکیبی از ذوق و شوق و شعف منجر به «عزم راسخ برای پیروزی» است؛ حال آن‌که برای حریف، غرق شدن در دریایی از تشویش و دلهره و ترس را تداعی می‌کند. در واقع، اصطلاح کلیشه‌ای «یار دوازدهم»، در همین سرودها و شعارهای تاثیرگذاری که می‌توانند ورزشگاه را به میدان جنگ بدل نمایند، نمود پیدا می‌کند.

البته باید بین «شعارهای ورزشگاهی» [1] و «سرودهای ورزشگاهی» [2] تفاوت قائل شد. شعارهای ورزشگاهی، ابیاتی نسبتاً کوتاه هستند که به فراخور شرایط بازی و برای تشویق یاران خودی یا تحقیر حریف، به صورت خودجوش و یا به رهبری «لیدرها»، توسط هواداران خوانده می‌شوند. اکثر این شعارها، ریشه در فرهنگ، زبان، موسیقی و سنت‌های خاستگاه تیم باشگاهی یا ملی داشته و عموماً حامل درون‌مایه‌های تهییج‌کننده، مبالغه‌آمیز و هجوآلود هستند. قدیمی‌ترین شعار ورزشگاهی فوتبال جهان، مربوط به تیم نوریچ سیتی انگلستان است؛ شعاری با عنوان «روی توپ، سیتی» [3] که از سال ۱۹۰۲ تا به امروز در زمین‌های اختصاصی باشگاه نوریچ، یعنی نیومارکت رود و بعداً، کَرو رود، قبل از سوت آغاز بازی خوانده می‌شود.

ویدئویی از هواداران باشگاه نوریچ سیتی در حال هم‌خوانی شعار «روی توپ، سیتی» در ورزشگاه کَرو رود (لینک)

از سوی دیگر، سرودهای ورزشگاهی، آهنگ‌های محبوبی هستند که در برهه‌ی مشخصی از تاریخ و به دلایلی خاص، به بخشی از شناسنامه و هویت یک تیم فوتبال و ورزشگاه اختصاصی‌اش تبدیل شده‌اند. معمولاً در لحظه‌ی ورود بازیکنان به زمین، یا حین گرم کردن بازیکنان و یا در لحظات پیش از به صدا در آمدن سوت آغاز بازی، آهنگ مربوط به سرود ورزشگاه پخش شده و طنین هم‌صدایی هواداران با موسیقی، فضایی عجیب و شگفت‌آور را در ابتدای مسابقه می‌سازد که مختص آن ورزشگاه و تیم میزبان است. البته که پس از کسب پیروزی و یا احیاناً بردن جام، همین سناریو بارها در نقاط مختلف شهر تکرار می‌شود. با وجود اینکه تقریباً همه‌ی تیم‌های فوتبال باشگاهی جهان، شعارهای ورزشگاهی مخصوص به خود دارند، اما تنها برخی از آنها، دارای سرود ورزشگاهی اختصاصی هستند. علی‌رغم تلاش بسیاری از باشگاه‌ها برای ساختن و تزریق مصنوعی شعارها و سرودهای ورزشگاهی، این شعارها و سرودها در فرایندی «جوششی» و نه «کوششی»، با توجه به پیش‌زمینه‌های تاریخی، فرهنگی و اجتماعی در بین هواداران به وجود آمده و قابل تحکّم از بالا بدون پذیرش از پایین، نیستند.

مروری بر سرودهای ورزشگاهی شناخته شده‌ی انگلستان

شاید معروف‌ترین و البته پرحرف‌وحدیث‌ترین سرود ورزشگاهی، «هیچ‌گاه تنها گام برنخواهی داشت» [4] باشد که هر دو تیم لیورپول انگلستان و سلتیک اسکاتلند، مدعی مالکیت معنوی آن هستند! این آهنگ، با الهام از یک نمایش برادوِی معروف در نیویورک دهه‌ی ۴۰ میلادی، در سال ۱۹۶۳ توسط گروه «جِری اند دِپِیس‌مِیکرز» [5] که همانند و هم‌سبک گروه «بیتلز» [6]، زاده‌ی شهر لیورپول بودند، بازسازی شد. در دهه‌ی ۶۰ میلادی، با توجه به محبوبیت جهانی و روزافزون گروه بیتلز و پرطرفدار شدن سبک «مرسی‌بیت»، باشگاه لیورپول اقدام به پخش ده آهنگ برتر جدول‌های بیلبورد، پیش از شروع هر بازی لیورپول در آنفیلد می‌نمود. هواداران هم که به علت پخش مکرر اولین/پرطرفدارترین آهنگ بیلبورد در رادیو، متن ترانه محبوب روز را از حفظ بودند، به هم‌صدایی با آن می‌پرداختند. با اینکه در پاییز ۱۹۶۳ «هیچ‌گاه تنها گام برنخواهی داشت» در مسیر تبدیل به آهنگ اول بیلبورد شدن و متعاقباً، خوانده شدن در آنفیلد توسط هوادارن بود، اما پیش از این اتفاق و در زمان اردوی تابستانی باشگاه لیورپول، جری مارسدن، خواننده‌ی اصلی گروه، نسخه‌ی خصوصی و امضاشده‌ای از این آهنگ را به بیل شنکلی، سرمربی وقت لیورپول هدیه داد. بیل شنکلی افسانه‌ای، عاشق این آهنگ شد و به تدریج، زمزمه‌هایی از تبدیل این آهنگ به سرود لیورپول، توسط دست‌اندرکاران باشگاه و خبرنگاران شنیده می‌شد. در سال ۱۹۶۵، شنکلی که در اوج محبوبیت به سر می‌برد، مهمان برنامه‌ی رادیویی «لوح‌های جزیره‌‌ی متروک» [7] از بی‌بی‌سی شد. در این برنامه که تا به امروز همچنان از رادیو بی‌بی‌سی پخش می‌شود، مهمان باید ۸ آهنگ، یک کتاب و یک شی لوکس را انتخاب کند که اگر روزی در یک جزیره‌ی متروک گیر افتاد، آنها را به همراه داشته باشد! سپس مهمان دلایل انتخابش را توضیح می‌دهد و در گپ‌وگفتی صمیمی، از دیدگاهش به زندگی صحبت می‌کند. انتخاب «هیچ‌گاه تنها گام برنخواهی داشت» توسط بیل شنکلی در این برنامه و توضیحاتی که درباره‌ی این آهنگ داد، عزم خودجوش طرفداران لیورپول را برای انتخاب این آهنگ به عنوان سرود آنفیلد، بیش از پیش جزم نمود. در همین سال، با رسیدن لیورپول به فینال جام حذفی انگلستان و رویارویی با لیدز یونایتد، تلویزیون برای اولین بار خوانده شدن این آهنگ را پیش از سوت آغاز دیدار دو تیم به صورت زنده پخش کرد؛ اتفاقی تازه که همه‌ی بینندگان تلویزیونی را در سراسر انگلستان میخ‌کوب کرده بود. در این بازی، لیورپول با نتیجه‌ی ۲-۱ لیدز را شکست داد و برای اولین بار در تاریخ خود، فاتح جام حذفی انگلستان شد. توامان شدن تجربه‌ی به یاد ماندنی قهرمانی در جام حذفی و پخش زنده‌ی هم‌صدایی طرفداران لیورپول در ورزشگاه، قطعه‌ی آخر از پازل تبدیل «هیچ‌گاه تنها گام برنخواهی داشت» به سرود ورزشگاهی لیورپول بود. عنوان این آهنگ، در ورودی بیل شنکلی ورزشگاه آنفیلد حک شده و بدون شک، بخش مهمی از هویت باشگاه لیورپول، با این سرود گره خورده است.

ویدئویی از هواداران باشگاه لیورپول در حال هم‌خوانی سرود «هیچ‌گاه تنها گام برنخواهی داشت» در ورزشگاه آنفیلد (لینک)

اگرچه که به علت محبوبیت و متن زیبای این آهنگ، تیم‌های بسیار دیگری از جمله بروسیا دورتموند آلمان، توئنته هلند، آدمیرا واکر اتریش و بروخه بلژیک بارها آن را در ورزشگاه‌های خود پخش نموده‌اند، اما باشگاه سلتیک اسکاتلند، مدعی دوم این سرود ورزشگاهی است. دلیل این اتفاق، احتمالاً همان‌طور که بالاتر اشاره شد، به پخش زنده‌ی تلویزیونی فینال جام حذفی سال قبل و البته، میزبانی لیورپول از سلتیک در نیمه‌نهایی جام برندگان جام اروپای سال ۱۹۶۶ باز می‌گردد که باعث الهام گرفتن هواداران سلتیک از لیورپولی‌ها شده است. برخلاف لیورپول که هر هفته و قبل از هر دیدار، این سرود را پخش می‌کند، باشگاه سلتیک تنها برای بازی‌های مهم مانند شب‌های اروپایی و یا دربی گلاسکو، در ورزشگاه سلتیک‌پارک از این سرود استفاده می‌کند. شایان ذکر است که اگرچه این سرود در تار و پود باشگاه لیورپول تنیده شده است، اما جوّ سلتیک‌پارک هنگام پخش این سرود، با شال‌ها و پرچم‌های سبز و سفید افراشته و هواداران دوآتشه اسکاتلندی، دست کمی از آنفیلد ندارد.

ویدئویی از هواداران باشگاه سلتیک در حال هم‌خوانی سرود «هیچ‌گاه تنها گام برنخواهی داشت» در ورزشگاه سلتیک پارک (لینک)

از دیگر سرودهای ورزشگاهی می‌توان به «ماه آبی» [8] برای منچستر سیتی، تیتراژ برنامه‌ی «ماشین‌های پلیس» [9] بی‌بی‌سی برای اورتون/واتفورد و «من تا ابد حباب می‌سازم» [10] برای وستهم اشاره کرد که هر یک، داستان‌ها و تئوری‌های فراوانی دارند که پرداختن به جزئیات آنها از حوصله‌ی این نوشتار خارج است. اما به صورت خلاصه، ماه آبی، علاوه بر اشاره به رنگ پیراهن منچستر سیتی، از فصل ۱۹۸۹ و زمانی که طرفداران سیتی پس از مسابقه با لیورپول به علت مسائل امنیتی در آنفیلد نگه داشته شدند و به صورت خودجوش شروع به خواندن این آهنگ نمودند، تبدیل به سرود این تیم شد. با وجود اینکه تئوری‌های فراوانی بین هواداران اورتون و واتفورد وجود دارد، اما هیچ‌ کس دقیقاً و به درستی نمی‌داند که چرا در گودیسون پارک و ویکارج رود، از دهه‌ی ۶۰ میلادی تا به امروز، هنگام ورود بازیکنان به زمین، صدای آژیر پلیس و آهنگ تیتراژ بی‌کلام یک برنامه پنجاه سال پیش پخش می‌شود! این تعدد روایات، تقریباً برای چکّش‌ها هم که صاحب یکی از قدیمی‌ترین سرودهای ورزشگاهی از دهه‌ی ۲۰ میلادی تا به امروز هستند، برقرار است؛ با این تفاوت که آنها، پا را کمی فراتر گذاشته و از سال‌ها پیش، چه در آپتون پارک و چه در ورزشگاه جدیدشان، علاوه بر پخش سرود «من تا ابد حباب می‌سازم»، در لحظه ورود بازیکنان به زمین، واقعاً حباب می‌سازند!

ویدئویی از هواداران باشگاه وستهم در حال هم‌خوانی سرود «من تا ابد حباب می‌سازم» برای آخرین بار در ورزشگاه آپتون پارک (لینک)

نکته‌ی مشترک بین تمامی سرودهای فوق‌الذکر، معروفیت و محبوبیت جهانی اکثر آهنگ‌های انتخابی توسط هواداران بود؛ امری که انحصار معنوی آنها به یک تیم خاص را مشکل می‌نمود و در واقع، راه تقلید را برای طرفداران تیم‌های دیگر باز نگه می‌داشت. در اوایل دهه‌ی ۷۰ میلادی، باشگاه آرسنال، چاره‌ی کار را در استفاده از آهنگی «غیرقابل‌کپی» یافت که در بخش بعدی متن، این نوآوری در زمینه‌ی «ساختن» سرود ورزشگاهی، مفصّلاً مورد بحث قرار می‌گیرد. اما قبل از تشریح این موضوع، بد نیست به عنوان حسن ختام این بخش، به دومین تیمی که با تبعیت از روش آرسنال، سرود ورزشگاهی ساخت، بپردازیم. در سال ۱۹۷۲، لیدز یونایتد به فینال جام حذفی انگلستان راه پیدا کرده بود. لِس رید و بَری مِیسن، به تقلید از باشگاه آرسنال و با استفاده از صدای بازیکنان تیم، آهنگی به نام «لیدز، لیدز، لیدز» یا «با هم به پیش تاختن» [11] را ساختند. همان‌طور که از نام این سرود برمی‌آید، متن این آهنگ مخصوص تیم لیدز یونایتد نوشته شده است، طوری که هیچ تیم دیگری نمی‌تواند از آن استفاده کند. از آن سال تا به امروز، الند رود، پیش از شروع هر بازی لیدز و حتی بین دو نیمه، با پخش این سرود و هم‌صدایی هواداران، جو بی‌نظیری را ایجاد می‌کند.

ویدئویی از هواداران باشگاه لیدزیونایتد در حال هم‌خوانی سرود «با هم به پیش تاختن» در ورزشگاه الند رود (لینک)

در سال‌های اخیر، با هرچه مدرن‌تر شدن جهان و افزایش تصاعدی تولیدات موسیقیایی بعد از سال ۲۰۰۰‌، کمتر شاهد تکرار و جا افتادن یک آهنگ به عنوان سرود ورزشگاهی ثابت تیمی در انگلستان بوده‌ایم. معمولاً در هر ورزشگاه، مجموعه‌ای از آهنگ‌های پرطرفدارِ روز به صورت دوره‌ای پخش می‌شوند و گهگاهی، دسته‌ای از هواداران که معمولاً در حال چک کردن صفحه‌های موبایل خود هستند، به زمزمه‌ی این ترانه‌ها بسنده می‌کنند. علی‌رغم تلاش‌های بسیار در ساخت آهنگی که با هواداران ارتباط برقرار کند، اکثر باشگاه‌ها در این کار ناموفق بوده‌اند؛ چون همان‌طور که قبلاً هم تاکید شد، پیدایش، پذیرش و پایدار شدن یک سرود ورزشگاهی، فرایند اجتماعی/فرهنگی پیچیده‌ای است که نیازمند دست به دست هم دادن عوامل بسیاری است؛ فرایندی که به طرزی خارق‌العاده و بدون قصد قبلی، در سال ۲۰۲۲ برای باشگاه آرسنال، اتفاق افتاد.

 از «آرسنال خوب قدیمی» تا «شمال لندن، برای همیشه»

باشگاه فوتبال آرسنال، یکی از تیم‌های به اصطلاح «سنّتی» فوتبال انگلستان است که در سال ۱۸۹۳، یعنی هفت سال پس از تاسیسش، به عنوان اولین تیم فوتبال از لندن و به طور کلی مناطق جنوبی انگلستان، به قدیمی‌ترین مسابقات لیگ جهان یعنی «لیگ فوتبال» که در سال ۱۸۸۸ توسط تیم‌هایی از مناطق مرکزی و شمالی بریتانیا [12] تشکیل شده بود، راه یافت. علاوه بر این، توپچی‌ها، دارای بیشترین تعداد قهرمانی در قدیمی‌ترین جام فوتبالی دنیا، یعنی جام حذفی انگستان، هستند. آرسنال، به گواه تاریخ و دلایل بسیاری که در حوصله‌ی این نوشتار نیست، همواره باشگاهی آوانگارد، نوآور و تاثیرگذار در سیر تکاملی فوتبال بوده است؛ اما با وجود این سابقه و ریشه‌ی قوی در سنت و تاریخ فوتبال، تا دهه‌ی ۷۰ میلادی، جای یک سرود ورزشگاهی در استادیوم هایبری، خالی بود.

در سال ۱۹۷۱، باشگاه آرسنال از طریق شبکه آی‌تی‌وی، یک فراخوان عمومی به منظور جمع‌آوری ترانه‎های هواداران برای ساخت یک سرود ورزشگاهی داد. اما پس از شکست این فراخوان به علت پایین بودن کیفیت اکثر اشعار، جیمی هیل، فوتبالیست سابق انگلیسی که به عنوان کارشناس در این شبکه حاضر بود از بِرتی می، سرمربی وقت آرسنال اجازه گرفت تا خودش، متنی را به عنوان سرود آرسنال بنویسد. جیمی هیل، آهنگ «آرسنال خوب قدیمی» [13] را بر روی ملودی یک آهنگ وطن‌پرستانه معروف انگلیسی به نام «حکومت کن، بریتانیا!» [14] نوشت. این آهنگ، در آستانه‌ی فینال جام حذفی سال ۱۹۷۱ که قرار بود بین دو تیم آرسنال و لیورپول در ومبلی برگزار شود، توسط بازیکنان تیم خوانده و در روز بازی، در ورزشگاه پخش شد. این اقدام، اولین کوشش یک تیم فوتبال برای ساخت آهنگ بزرگ‌داشت راه‌یابی به فینال جام حذفی بود؛ اقدامی که بعدها در دهه‌ی ۷۰ میلادی توسط بسیاری از تیم‌های دیگر (از جمله لیدز یونایتد؛ همان‌گونه که بالاتر اشاره شد) تکرار شد. آرسنال که دوشنبه‌ی قبل از این بازی، با پیروزی در وایت‌هارت لین برابر دشمن خونی‌اش، تاتنهام هات‌اسپرز، به قهرمانی لیگ انگلستان رسیده بود، پس از اتمام بازی در ۹۰ دقیقه با نتیجه ۰-۰ و گل لیورپول در دقیقه‌ی اول وقت‌های اضافه، معجزه‌وار به بازی بازگشت و با گل‌های جورج گراهام و چارلی جورج به پیروزی دراماتیک ۲-۱ و قهرمانی در جام حذفی رسید. حلاوت جشن قهرمانی این دبل به‌یادماندنی، با هم‌صدایی هواداران در خواندن آهنگ «آرسنال خوب قدیمی» دوچندان شد و این آهنگ به سرود هایبری در سه دهه‌ی انتهایی قرن بیستم تبدیل شد.

آهنگ «آرسنال خوب قدیمی» روی ویدئویی دست‌چین شده از فصل ۱۹۷۱-۱۹۷۲ آرسنال. شایان ذکر است که ویدئو با قهرمانی آرسنال در جام حذفی شروع شده، با گل‌های مهم/زیبای فصل ادامه یافته و با صحنه‌هایی از پیروزی تاریخی آرسنال در وایت‌هارت لین و قهرمانی لیگ پایان می‌یابد. همچنین، لباس زرد رنگ آرسنال در این بازی با لوگوی تغییریافته و مینیمال‌شده «توپ جنگی»، الهام بخش لباس دوم آرسنال در فصل ۲۰۲۱-۲۰۲۲ لیگ برتر انگلستان شد. (لینک)

در اوایل هزاره‌ی سوم، هم‌پوشانی پوست‌اندازی فوتبال کلاسیک و دوران طلایی آرسنالِ آرسن ونگر، روی جدیدی از فوتبال مدرن را به طرفداران این تیم نشان داده بود. به علاوه، پس از رشد شگرف رسانه‌های دیداری و شنیداری و تغییر ذائقه‌ی موسیقیایی عامه‌ی مردم جهان در اواخر دهه‌ی ۹۰ میلادی، سرود «آرسنال خوب قدیمی»، آرام آرام جایگاهش را بین هواداران از دست می‌داد. همچنین، انتقال آرسنال از هایبری به امارات در سال ۲۰۰۶، تجربه‌ی جدیدی از حضور در استادیوم را برای هواداران آرسنال رقم زد که این فضای مدرن و تازه، نیازمند تزریق هویتی نو در عین نگاه به گذشته بود. با اصطلاحاً «دِمُده» شدن آهنگ «آرسنال خوب قدیمی»، مسئولان آرسنال سعی بر جایگزینی این سرود با «سوئیت کرولاین» [15]، آهنگ معروف نیل دایامند که معمولاً در ومبلی و هنگام بازی تیم ملی فوتبال انگلستان پخش می‌شود، یا «شگفتیِ تو» [16] آهنگ معروف الویس پرسلی، داشتند. این تلاش‌ها مورد قبول هواداران واقع نشد و باشگاه به پخش آهنگ‌های گوناگون پاپ روز بسنده می‌کرد. سال ۲۰۲۱ و پس از راه‌اندازی سیستم Socios برای ارتباط بهتر باشگاه و هواداران، آرسنال یک نظرسنجی عمومی برای انتخاب آهنگ «پس از برد» تیم برگزار کرد که نشان از عجز و سردرگمی تصمیم‌گیران در انتخاب/پخش سرود ورزشگاهی مناسب داشت. تا اینکه در هفته‌ی پایانی ماه آوریل ۲۰۲۲، پدیده‌ای عجیب و دیده‌نشده اتفاق افتاد.

آرسنالِ میکل آرتتا، پس از شروع وحشتناک در ابتدای فصل ۲۲-۲۰۲۱، برخلاف انتظار اغلب کارشناسان و فوتبالی‌ها، با ثبات عملکردی مثال‌زدنی خود را از منجلاب بیرون کشید و به مدعی کسب سهمیه‌ی لیگ قهرمانان تبدیل شد. تثبیت فوتبال زیبای آرسنالِ میکل آرتتا درون زمین، فائق آمدن او بر حاشیه‌های مکرر خارج زمین و عملیات «تصفیه»ای که او و ادو در آرسنال آغاز کرده بودند و پیش می‌بردند، باعث شده بود که هواداران، آرام‌آرام از فضای قهر و گلایه و غرولند خارج شده و به نوعی خاص از خودباوری برسند. اوج این خودباوری که منجر به حمایت بی‌نظیر از تیم شده بود، در اوایل نیم‌فصل دوم اتفاق افتاد؛ جایی که آرسنال پس از کنار گذاشتن کاپیتان خود که در مقاله‌ی یاغی خندان به تفصیل مورد بحث قرار گرفت، با جوان‌ترین تیم لیگ در موقعیت خوبی برای کسب سهمیه‌ی لیگ قهرمانان قرار داشت.

در تاریخ ۲۴ آوریل ۲۰۲۲، لوئیس دانفورد، خواننده‌ی ۳۰ ساله و کمتر شناخته شده‌ای که زاده‌ی محله ایزلینگتن در شمال لندن و طرفدار آرسنال از کودکی بود، ویدئویی از کنسرت ماه فوریه خود در یونیون چپل ایزلینگتن را در حساب توئیترش منتشر کرد. در این ویدئو، دانفورد آهنگ «انجل» را اجرا می‌کند؛ ترانه‌ای گرم و صمیمی درباره حال و هوای شمال لندن و محله ایزلینگتن.

Union Chapel done ✅

Ever since I started writing these tunes playing the chapel was the only dream I’ve ever had. I never let myself believe it would actually happen one day.

There’s so much to say but I can’t really find the words right now. I still feel like I’m flying. pic.twitter.com/wv1DkLIiMQ

— Louis Dunford (@LouisDunford) April 24, 2022

لوئیس، به گفته‌ی خودش، زمانی که این آهنگ را در گوشه‌ی اتاقش می‌نوشته، هرگز به آرسنال فکر نمی‌کرده و تنها دلیل اشاره به «هایبری» و «ورزشگاه» (منظور امارات است) را، لاینفک بودن آنها به عنوان جزئی از محله‌ی ایزلینگتن می‌دانسته است. چند روز بعد زمانی که لوئیس با رفقای خود در حال وقت گذراندن بود، به پیشنهاد یکی از دوستانش و صرفاً برای شوخی، اکانت باشگاه آرسنال را تگ کرده و پیشنهاد می‌دهد که این آهنگ در ورزشگاه امارات پخش شود.

تنها به فاصله‌ی چند ساعت، این ویدئو و کلیپ‌های دیگری که از شب کنسرت دانفورد با زوایای مختلف آپلود شده‌اند، هزاران بار توسط طرفداران آرسنال در انگلستان و اقصی نقاط دنیا، ریتوئیت شده و صدها هزار درخواست از سوی طرفداران آرسنال برای تبدیل این آهنگ به سرود ورزشگاه، روانه‌ی ایمیل و حساب‌های آرسنال در شبکه‌های مجازی می‌شود! این پویش و جوشش کمتردیده شده، خود دانفورد را هم که در زمان نوشتن توئیت اول، تنها ۲۰۰۰ دنبال‌کننده داشته (تیک آبی، بعدها به اکانت او اضافه شد)، به وجد می‌آورد:

توئیت‌های متعجبانه لوئیس دانفورد و اظهار شگفتی از محبوبیت ناگهانی

حمایت بی‌نظیر، خودجوش و همگانی آرسنالی‌ها، منجر به واکنش طرفداران تاثیرگذارتر (مانند مارجی، مادربزرگ معروف آرسنالی)، افراد نزدیک به باشگاه (مانند استورات مک‌فارلین، عکاس معروف/باسابقه باشگاه)، خبرنگاران (از جمله چارلز وات) و حتی بازیکن اسبق آرسنال، گیلبرتو سیلوا شد. موج ایجاد شده، باعث شد که در روز ۳۰ آوریل ۲۰۲۲، این آهنگ به ترند اصلی توئیتر در انگلستان تبدیل شده و تنها در فاصله‌ی ۳ روز، در سوم ماه مِی، به رتبه‌ی سوم چارت آیتیونز و رتبه‌ی دوم وایرال چارت اسپاتیفای برسد. همچنین، آلبوم «پاپ‌هم ای‌پی» دانفورد که دربردارنده این آهنگ بود، در روزهایی که آلبوم‌های «زایت» رامشتاین و «=» اد شیران، نسبتاً به تازگی منتشر شده بودند و در صدر همه جدول‌های پخش بودند، به رتبه‌ی یک چارت آلبوم‌های آیتیونز رسید!

GET IT BELTED OUT AT THE EMIRATES @ARSENAL

🎼 @LouisDunford
📹 @davis13afc

RT @clockendben30 @AshburtonArmy @bhavss14 @SheWore @AFC_GLEN @LeGrove @arseblog pic.twitter.com/jol8j0E1Su

— Highbury Way (@HighburyWay) April 29, 2022

حمایت افراد تاثیرگذار آرسنال از آهنگ «شمال لندن، برای همیشه»

میکل آرتتا که در سه سال اخیر، تلاش‌های بسیاری را برای بازیابی هویت باشگاه آرسنال و بیدار کردن ذهنیت برنده در این تیم انجام داده است، روز ۶ مِی ۲۰۲۲، از لوئیس دانفورد برای دیدار و حضور در تمرین باشگاه دعوت به عمل آورد. تیم جوان آرتتا برای سهمیه‌ی لیگ قهرمانان می‌جنگید و آرتتا پس از اتفاقات عجیب در پنجره‌ی ناموفق نقل و انتقالات زمستان، از هیچ تلاشی برای بهبود شرایط روحی تیمِ کم‌تجربه‌اش، فروگذار نمی‌کرد. از طرفی، نتایج خوب و دور از انتظار این فصل، بذر امید را در دل هواداران آرسنال پاشیده بود و حالا که آنها، با باور به رنسانسی که این تیم می‌تواند تحت هدایت آرتتا تجربه کند، چنین کارزار خودانگیخته‌ای را راه انداخته بودند، تقریباً همه چیز مهیای تولد یک سرود ورزشگاهی بود. پس از این دعوت، قرار شد که آهنگ «شمال لندن، برای همیشه»، روز ۸ مِی ۲۰۲۲ و در لحظات پیش از بازی آرسنال و لیدز یونایتد، برای اولین بار در ورزشگاه امارات پخش شود. میکل آرتتا، در کنفرانس مطبوعاتی پیش از این بازی به خبرنگاران گفت که هزاران درخواست را دریافت کرده که این آهنگ در ورزشگاه پخش شود.

عکس‌هایی از روز ۶ مِی ۲۰۲۲ و حضور لوئیس دانفورد در لاندن کولنی، زمین تمرینی باشگاه آرسنال و دیدار با میکل آرتتا و بازیکنان تیم

مصاحبه مطبوعاتی میکل آرتتا و اظهارنظر در مورد درخواست‌های مکرر هواداران برای استفاده از آهنگ «شمال لندن، برای همیشه» (لینک)

و بالاخره، آهنگی ساده از خواننده‌ای گمنام و طرفدار آرسنال، که چندین ماه پس از انتشار اولیه‌اش، شاید فقط توسط ساکنین محله‌ی ایزلینگتن و آشنایان نزدیک لوئیس دانفورد شنیده می‌شد، تنها دو هفته بعد از یک شوخی ساده و یک پویش خودجوش طرفداران آرسنال در شبکه‌ی اجتماعی توئیتر، در ورزشگاه امارات پخش شد. لحظه‌ی پخش این آهنگ برای اولین بار، اشک ریختن لوئیس دانفورد و هم‌صدایی دسته‌ای از هواداران که آن را شنیده و به خاطر سپرده بودند، لحظه‌ای ماندگار در تاریخ باشگاه آرسنال خواهد بود:

طنین‌انداز شدن آهنگ «شمال لندن، برای همیشه» در ورزشگاه امارات برای اولین بار (لینک)

میکل آرتتا، پس از پیروزی ۲-۱ در این بازی، در واکنش به سوال خبرنگار که از احساس او و بازیکنان هنگام پخش این سرود در ورزشگاه پرسیده بود، گفت: «وای؛ بسیار احساساتی بود… به نظرم ارتباطی بین شروع بی‌نظیر بازیکنان در بازی (و این آهنگ) وجود داشت؛ چون زمانی که بازیکنان در رختکن صدای این سرود را می‌شنیدند و درباره آن نظر می‌دادند، روح و حسی خاص در جریان بود. این اولین باری بود که من چنین تجربه‌ای را در اینجا داشتم و واقعاً از آن لذت بردم. امیدوارم هواداران هم از آن لذت برده باشند.»

❤️ @M8Arteta x @LouisDunford ❤️#ARSLEE

— Arsenal (@Arsenal) May 8, 2022

جا افتادن و ماندگاری یک سرود ورزشگاهی، علاوه بر وحدت تماشاچیان در پذیرش آن، به گذشت زمان و البته توام شدن با یک موفقیت به‌یادماندنی نیاز دارد. با توجه به تعطیلات تابستانی فوتبال اروپا، هنوز زمان زیادی از شروع پخش این سرود در ورزشگاه امارات نگذشته است و با وجود اینکه در همین بازه‌ی کوتاه، مخالفت‌هایی نادر از سوی گروه معدودی از هواداران آرسنال در شبکه‌های اجتماعی دیده و شنیده می‌شود، اما به نظر می‌رسد که فعلاً، قاطبه‌ی طرفداران آرسنال، این آهنگ را به عنوان سرود ورزشگاهی خود پذیرفته‌اند. باید منتظر ماند و دید که آیا نتایج آرسنالِ آرتتا در این فصل، منجر به تثبیت هرچه بیشتر و ماندگاری این سرود ورزشگاهی خواهد شد یا نه.

صدای ورزشگاه امارات از خارج از استادیوم هنگام پخش سرود «شمال لندن، برای همیشه» و هم‌خوانی هواداران برای اولین بار (لینک)

هم‌خوانی هواداران آرسنال در خیابان‌های لندن با آهنگ «شمال لندن، برای همیشه»

[1] Stadium chants

[2] Stadium anthems

[3] On the Ball, City!

[4] You’ll Never Walk Alone

[5] Gerry and the Pacemakers

[6] The Beatles

[7] Desert Island Discs

[8] Blue Moon

[9] Z-cars theme song

[10] I’m Forever Blowing Bubbles

[11] Marching on Together

[12] ۱۲ تیم تشکیل دهنده اولین لیگ فوتبال جهان در سال ۱۸۸۸ عبارت بودند از: استون‌ویلا، اکرینتون، بلکبرن روورز، بولتون واندررز، برنلی، دربی کاونتی، اورتون، ناتس کاونتی، پرستون نورث اند، استوک و وست‌برومویچ آلبیون

[13] Good Old Arsenal

[14] Rule, Britannia!

[15] Sweet Caroline

[16] The Wonder of You