۱. قرمزپوشان یونایتد در سومین رویارویی پیش‌فصل خود بیش از آنکه سبب خوشحالی یا ناراحتی هواداران شوند، باعث شوک آن‌ها شدند. در باخت ۲ بر ۱ تیم در برابر آرسنال، تنها ۱۵ دقیقه برای راسموس هویلند و ۱۵ دقیقه‌ی دیگر برای لنی یورو ۱۸ ساله کافی بود تا هر دو به خاطر مصدومیت زمین را ترک کنند و موجی از نگرانی نیمکت یونایتدی‌ها را فرابگیرد. راستش را بخواهید، آنچه بعد از دومین تعویض اتفاق افتاد، بیشتر شبیه به شبح یونایتد در حال تلاش برای بازتعریف برنامه‌هایش بود تا تیمی که با نقشه به یک بازی پیش‌فصل آمده است. با اینکه مصدومیت و پایین بودن آمادگی جسمانی در این برهه از فصل طبیعی به نظر می‌رسد، اما لنگ لنگان راه رفتن یورو و خبرهای دوری ۴ تا ۸ هفته‌ای او از میادین، از همین حالا طرفداران را نگران کرده است.
۲. حالا که بازی سوم را با هویلند و یورو شروع کردیم، اندکی هم به مرور عملکردشان پیش از مصدومیت بپردازیم. راسموس جوان در اولین بازی با شماره ۹ منچستر یونایتد کم‌تر از ۱۰ دقیقه زمان نیاز داشت تا دروازه‌ی توپچی‌ها را باز کند؛ آن هم روی حرکتی که بی‌شک حاصل نبوغ او در گذر از مدافعان حریف و پیدا کردن چهارچوب است. اگرچه همه‌ی مدافعان لیگ قرار نیست آیدن هِوِن جوان با تجربه‌ی کم باشند، اما آنچه از راسموس دیدیم حتی در همین زمان کوتاه و در برابر مدافعی جوان، عملکردی درخشان و شایسته‌ی تقدیر بود. در خط دفاع اما کار آن‌قدر راحت پیش نمی‌رفت. لنی یوروی کم‌تجربه – و با تاکید بسیار روی این صفت، زیرا او تجربه‌ی تنها یک فصل حضور مداوم در لوشامپیونه را دارد – همان ثانیه‌های ابتدایی بازی توپ لو داد و البته مشابه بازی اول و این بار با کمک مگوایر، تیم را از خطر نجات داد. یورو در نجات دادن تیم از موقعیت‌های دشوار استاد است؛ اما مشکل اینجا است که تعدادی از این موقعیت‌ها توسط خود او و به واسطه‌ی اشتباهاتش خلق می‌شوند. شاید در بازی‌هایی تجربه‌ی مگوایر و جانی ایوانز به دادش برسند، اما فراموش نکنیم که هر دوی آن‌ها مدافعانی کلاسیک و این روزها خالی از خلاقیت هستند؛ سرنخ‌هایی که یادآور می‌شود با توجه به خروج رافائل واران، همچنان جذب مدافعی چون دلیخت باید در دستور کار مسئولان باشگاه باشد.
۳. این سومین بازی است که زوج ماونت – دیالو در آن می‌درخشند. ماونت یک بار در دقیقه‌ی پنج، دیالو را در موقعیت مسلم گلزنی قرار داد؛ که البته تجربه‌ی کم دیالو توپ را به مرکز دروازه و جایی که کارل هِین ایستاده بود، فرستاد. ماونت در ادامه به خوبی خود را در موقعیت قرار می‌داد و حتی در دقیقه‌ی ۲۷ به سمت دروازه شلیک نسبتا موفقی داشت. نکته‌ی جالب توجه در رابطه با یونایتد پس از خروج هویلند آن است که جایگزین او، هانیبال مجبریِ ۲۱ ساله، بیش از آنکه یک تمام‌کننده مشابه راسموس باشد، در نقش یک شماره ۹ کاذب ظاهر می‌شد. کاری که البته با کیفیت چندانی هم از پس آن برنیامد و مثل خیلی از بازی‌های فصل گذشته‌ی خود ناامیدکننده ظاهر شد. با این روند بعید نیست بار دیگر شاهد قرض دادن او به باشگاه‌های دیگر برای کسب تجربه‌ی بیشتر باشیم.
۴. مارکوس رشفورد ۴۰۲ بازی با لباس یونایتد داشته است و مدیران و کادر فنی باشگاه اصرار دارند تا این عدد بیشتر و بیشتر شود؛ اتفاقی که قطعا با فرم کنونی او غیرممکن خواهد بود و دیگر بازیکنان آماده‌ی یونایتد جایگزینش خواهند شد. رشفورد شاید بیش از هر کسی به این پیراهن تعلق خاطر داشته باشد، اما برای پوشیدن شماره ۱۰ آن نیاز به تلاش بیشتر و فرمی نزدیک به دو فصل پیش خود دارد. علاوه بر این، بحث درباره‌ی اینکه گل آرسنالی‌ها آفساید بود یا خیر، آن هم در یک بازی دوستانه، بی‌فایده به‌نظر می‌رسد. چیزی که اهمیت دارد این است که آماس جوان و مگوایر پراشتباه، گزینه‌های خوبی برای مهار ژسوس و دیگر مهاجمان آرسنال نبوده و نیستند. این مورد در نبردهای تن به تن زیادی خودنمایی می‌کرد.
۵. عملکرد خوب آرسنالی‌ها، حاصل ثبات چند فصل و برنامه‌ریزی پایه‌ای آرتتا و تیم همراه او است. مقایسه‌ی این تیم با یونایتد که تازه در ابتدای مسیر پروژه‌ی جدید خود قرار دارد، قطعا منصفانه نخواهد بود. با این حال اگر یونایتد به همین شکل قصد مدیریت بحران اتفاقاتی را که در زمین برایش می‌افتد داشته باشد، باید در طول فصل هم شاهد جا ماندن‌های رشفورد در برابر اودگارد یا اورلپ‌های زینچنکو در برابر ون‌بیساکا باشیم. برای کمک به حل این مشکل، منچستر یا باید برای تقویت عمق خط دفاع و میانه‌ی خود دست به جیب شود و یا ریسک بازی کردن با عمق کنونی در فشار مسابقات لیگ برتر انگلیس و دیگر مسابقات تکمیلی را به جان بخرد.