پرده‌ی اول: رونالدو وارد می‌شود.
تیم رسانه‌ای باشگاه یوونتوس پیش از پایان فصل ۱۸-۲۰۱۷ سری آ، در حال طراحی هشتگ (#) جدید قهرمانی است.
قهرمانی‌های پیاپی، یوونتوسی‌ها را سر ذوق آورده. هشتگ پشت هشتگ؛
hi5tory#
Le6end#
my7t#
W8nderful#
هفتمین اسکودتو در سال ۲۰۱۸ به ثبت می‌رسد. وضعیت این سالهای یووه در آخر هر فصل، سفید است.
سپس فصل ۱۹-۲۰۱۸ برای یوونتوس با طرحی تبلیغاتی و سایه‌ای آشنا در زمینه‌ی سیاه و سفید شروع می‌شود. کریستیانو رونالدو در پیراهن بیانکونری.
آنگاه رقم انتقال بیش از ۱۰۰ میلیون یورویی، درآمدزایی برای یووه، جلب توجه بیشتر رسانه‌ها به سری آ، اهمیتی بیش از دویدن و گل زدن رونالدو پیدا می‌کند. جوزپه ماروتا مدیر کارکشته‌ی یوونتوس بعد از حضور در مراسم امضای قرارداد رونالدو و گرفتن عکسی با اکراه، باشگاه را ترک می‌کند. در بحبوحه‌ی خرید رونالدو، خبر رفتن ماروتا برای هوادران اتفاقی بی‌اهمیت تلقی می‌شود. حذف از کوپا ایتالیا و در ادامه، سفر به عربستان برای به دست آوردن سوپر جام ایتالیا! تا اینجای کار، فاجعه یا شاهکاری رخ نداده.
پیشروی به سوی رویای فتح لیگ قهرمانان اروپا با هت‌تریک رونالدو جلوی اتلتیکو مادرید و حواله دادن خوشحالی خاصش به دیگو سیمئونه، متوقف می‌شود. یوونتوسِ مجهز به رونالدو در یک‌چهارم پایانی لیگ قهرمانان، به آژاکس می‌بازد. بد هم می‌بازد.
قهرمانی ۱۹-۲۰۱۸ سری آ نیز برای یونتووس است. اما این هدفی نبود که آنیلی و هوداران انتظارش را داشتند. آنیلی و دوستان، غافل از اینکه جوزپه ماروتا در قلمرو دشمن قدیمی در حال بازیابی اینتر است، گیج و سردرگم به فصل بعد فکر می‌کنند.
پرده‌ی دوم: سوءتفاهم ساری‌بال
مشورت آنیلی با جانشین ناخلف ماروتا، فابیو پارتیچی (ناخلف بودنش بعدها روشن می‌شود)، مائوريتسيو ساري را به نیمکت یووه می‌رساند. همه در انتظار رونمايي نسخه‌ی جديد ساری‌بال این بار در تورین هستند. کسی در باشگاه یوونتوس انگار کسی به عقلش نرسیده به میانگین سنی بالای تیم توجه کند. نُه بازیکن اصلی یووه در آغاز فصل ۲۰-۲۰۱۹ بالای سی سال سن دارند. دیری نمی‌پاید که ساری‌بال به مشکل برمی‌خورد. هوادران با سرمربی بدلباس و عبوس ارتباط برقرار نمی‌کنند. فصلی که شش ماهِ آن، پشت درهای بسته برگزار می‌شود (دوره‌ی همه‌گیری کووید) و برآیند آن، دور شدن بیش از پیش ساری از هوادران است.
حذفی دوباره در لیگ قهرمانان اروپا، آن هم نه در برابر مدعیان همیشگی، بلکه در برابر المپیک لیون!
دود سیگار ساری نفس خیلی‌ها را در یووه گرفته، از جمله رونالدو! تا جایی که طبق شنیده‌ها، رونالدو شرط ادامه‌ی حضورش در یوونتوس را رفتن ساری اعلام کرده است! حاصل سوءتفاهم ساری‌بال و یوونتوس در پایان فصل، ۴۳ گل خورده است. به گفته‌ی برخی از خبرنگاران، مائوریتسیو ساری در آخرین روزهای حضورش در یوونتوس، تیم را تاکتیک‌ناپذیر اعلام می‌کند! (بعدا البته تکذیب کرد)
اما برای ساری همه چیز خوب پیش می‌رود. او تنها اسکودتوی عمرش را کسب کرده، طبق توافق با باشگاه، از یووه جدا می‌شود و با حقوق مشخص و سیگار گوشه‌ی لب به تعطیلات بلندمدت می‌رود.
تقریبا همه می‌دانند که مدیریت باشگاه گند زده است؛ از خریدهای اول فصل که تناسبی با بازیکنان لازم برای رفع نقاط ضعف تیم ندارد گرفته تا رقم حقوق بازیکنان. فابیو پارتیچی انتخاب خوبی برای پر کردن خلا جوزپه ماروتا به نظر نمی‌رسد و کیلومترها با او فاصله دارد. ابتکار تیم رسانه‌ای باشگاه در پایان فصل، ترند کردن هشتگ نهمین قهرمانی پیاپی است.
Stron9er# قوی‌تر!
هشتگی که هیچ نسبتی با وضعیت یووه ندارد. روزهای سیاه‌تری برای این تیم در راه است. حالا نوبت بازگشت رقبای میلانی است، قوی‌تر از قبل.
پرده‌ی سوم: قمار بزرگ
تصمیمات غافلگیرانه‌ی مدیریت باشگاه ادامه دارد. قمار بزرگ آنیلی، انتخاب آندره‌آ پیرلو برای نیمکت یوونتوس است. جایگزین کردن پیرلوی خوش‌پوش و محبوب با ساری بد لباس و منفور، تنها حسن انتخاب آنیلی است. کسی از فلسفه‌ی فوتبالی پیرلو اطلاعات چندانی ندارد. برد سه بر صفر مقابل سمپدوریا در هفته‌ی اول هواداران را امیدوار می‌کند، اما یوونتوس پیرلو خیلی زود به بن‌بست می‌خورد. تیم هر روز پیرتر می‌شود. عملکرد باشگاه در فصل نقل و انتقالات همچنان مورد انتقاد است. ترسیم شمای کلی از بازی و برنامه‌ی تاکتیکی یوونتوس از سال ۲۰۱۸ به بعد تحت هدایت آلگری، ساری و پیرلو کار راحتی نیست. دهمین قهرمانی پیاپی یووه فقط در خیالات تیم رسانه‌ای باشگاه برای هشتگ‌سازی با عدد 10 محقق می‌شود. هفته‌ی آخر فصل ۲۱-۲۰۲۰, حس و حال سال ۲۰۰۲ را برای یوونتوسی‌ها دارد؛ البته با این تفاوت که در سال ۲۰۰۲ نبرد بر سر قهرمانی بود و در این سال برای عنوان چهارمی و کسب سهمیه‌ی لیگ قهرمانان. ورونا نقش لاتزیوی سال ۲۰۰۲ را برای یووه ایفا می‌کند و با گرفتن یک تساوی از ناپولی، سهمیه‌ی لیگ قهرمانان را به آنیلی و همکارانش هدیه می‌کند. عکس با کاپ قهرمانی کوپا ایتالیا آخرین فریم حضور پیرلو در یوونتوس است. یوونتوس هر سال کسل کننده‌تر از سال قبل است.
پرده‌ی چهارم: همان همیشگی
چاره‌ی باشگاه اعتماد به گزینه‌ی همیشگی و در دسترس است: مکس آلگری!
بازگشت آلگری کسی را به هیجان وا نمی‌دارد. بازی‌های حوصله سر بر و بردهای یک هیچ، حذف از لیگ قهرمانان اروپا آن هم در برابر رقبای نه چندان مدعی (ویارئال، پورتو)، دست و پا زدن برای کسب سهمیه‌ی اروپایی و هر آنچه که نکبت و بدبختی است، تنها در طول چند سال بر سر پرافتخارترین و ثروتمندترین باشگاه سری آ آوار شده است.
اشتباهات محاسباتی و مدیریتی، به جای ترمیم و جبران، با سندسازی و دست‌کاری اسناد مالی لاپوشانی می‌شود. نتایج تیم در دوران دوم حضور آلگری (سال ۲۰۲۱ به بعد) یادآور این مثل است: «خر همان خر است، فقط پالانش عوض شده!». نهایت تغییر آلگری در شیوه‌ی بازی یوونتوس، ۲-۵-۳ شدن ترکیب است؛ تغییری که با وجود مشکلات بنیادی در ساختار تیم شاید جز سرهنگ علیفر، برای هیچ علاقمند به فوتبالی تغییر رویه محسوب نشود. طی این چند سال تقریبا هر تیمی با هر کیفیتی، توان گل زدن به یوونتوس را دارد.
سلطنت آندره‌آ آنیلی در یوونتوس به شکل غیرمنتظره‌ای پس از ۱۲ سال به پایان می‌رسد و کل اعضای هیئت مدیره‌ی یوونتوس استعفا می‌دهند.
طرح اتهامات درباره‌ی حساب‌سازی برای افزایش سود سرمایه‌ای، باشگاه را در بدترین وضعیت خود پس از کالچوپولی قرار می‌دهد. حالا همه چیز برای بیانکونری غیرعادی است. اتهاماتی که راهی جز پذیرش برای مدیران متخلف باقی نمی‌گذارد.
یوونتوس به دلیل تخلف در ثبت سودهای سرمایه و ساخت حساب‌های جعلی با کسر ۱۰ امتیاز در فصل ۲۳-۲۰۲۲ روبه‌رو می‌شود. تخلف چهار مدیر یوونتوس، محرومیت و جریمه‌ی مالی در پی دارد.
فاجعه پشت فاجعه.
حالا نوبت بازیکنان است. از رسوایی شرط‌بندی نیکولو فاجولی تا دوپینگ پل پوگبا، رسوایی‌ای باقی نمانده که دامن یوونتوس را نگرفته باشد. بردهای یک گله‌ی آلگری در فصل جاری آدرس غلط به تحلیلگران و هواداران می‌دهد. سورپرایزی در کار نیست. صحبت‌های آلگری موثق‌ترین منبع برای جدی نگرفتن یوونتوس برای قهرمانی است. تمام مصاحبه‌های مَد مکس، اشاره به تلاش یووه برای کسب سهمیه‌ی لیگ قهرمانان دارد، و نه بیشتر. در یک‌سوم پایانی فصل جاری سری آ، آش‌هایی که آلگری با بردهای یک-هیچ پخته، ته می‌گیرد.
هژمونی یوونتوس به عنوان قدرت اول سریذ‌آ (در نزدیک به یک دهه) و تیمی مدعی در رقابت‌های اروپایی، از سال ۲۰۱۸ به بعد جای خود را به مجموعه‌ای منظم از بی‌نظمی‌ها داده. سلسله اتفاقاتی که بیرون از زمین برای یوونتوس اتفاق افتاده، آثارش را به مرور در درون زمین نشان می‌دهد. حالا دیگر از درخشش معدود ستاره‌های تیم هم خبری نیست. عصبانیت مد مکس کنار زمین و وَر رفتن با کت و شلوار گران‌قیمت‌ش، آدم را یاد روزهای نه چندان دور یک مربی ایرانی می‌اندازد که برای مدیریت بحران تیم تهدید می‌کرد که خودش لخت می‌شود و می‌رود وسط زمین!
ترکیب یوونتوس و بازی این تیم در این سال‌ها، بیش از آنکه به تعبیر ساری تاکتیک‌ناپذیر باشد، تحلیل‌ناپذیر است. بازی‌های کسالت‌بار در دو دوره‌ی آلگری و فصول حضور ساری و پیرلو، عادت بیانکونری شده؛ عادتی برای تثبیت یک بازی معمولی و کمی بعد، یک تیم معمولی.
با تغییر کادر مدیریتی یوونتوس، همه در انتظار تغییر در روند فعالیت این باشگاه هستند. کریستیانو جونتولی پس از مدیریت موفق در ناپولی، حالا به دنبال احیای بانوی پیر بیمار است. آمارهای ارائه شده از سوی منابع نزدیک به باشگاه خبر از صرفه‌جویی در مصارف و حقوق‌های پرداختی می‌دهد. بودجه‌ی ۱۵۰ میلیون یورویی دستمزد اعضای تیم به ۱۳۱ میلیون یورو کاهش یافته. کاهشی ۱۳ درصدی تنها در ۶ ماه!
با رفتن بازیکنان مازاد، ۷۰ میلیون یورو در هزینه‌های باشگاه صرفه‌جویی شده. میانگین سنی تیم نیز نسبت به سال قبل، از ۲۷ سال و ۲۵۵ روز به ۲۵ سال و ۲۷۷ روز کاهش پیدا کرده است.
کسی از آینده خبر ندارد، اما «شاید» اوضاع باشگاه آرام آرام در حال تغییر باشد. منشا این تغییر از قضا همان جایی است که در تمام این سال‌ها منبع مشکلات یوونتوس بوده است، یعنی مدیریت مالی باشگاه؛ تغییراتی که به احتمال زیاد، شامل نیمکت مربی‌گری یووه هم خواهد شد.
خبرها از جدایی آلگری و توافق مدیران باشگاه با تیاگو موتا حکایت دارد؛ گزینه‌ای که امسال بیش از هر مربی دیگری در سری آ به خاطر عملکرد درخشان تیمش (بولونیا) بر سر زبان‌ها افتاده. بولونیا بهترین رتبه‌ی خود در پنج دهه‌ی اخیر سری آ را امسال با هدایت تیاگو موتا به ثبت رسانده است و برای حضور در لیگ قهرمانان اروپا رویاپردازی می‌کند.
فارغ از انتخاب هر گزینه‌ای برای نیمکت سرمربی‌گری یووه، هوادران بیانکونری تشنه‌ی تغییرند. قهرمان نشدن آخر دنیا نیست، اما معمولی بودن داستان دیگری است؛ داستانی که هوادران یووه نمی‌خواهند باورش کنند، حتی اگر بالاتر از سیاهی، رنگی باشد.
یک پاسخ
سلام،من یوونتوسی هستم و دیگر از این نتایج خسته شدم،،مشکل اصلی اول از آلگری نبوده و نیست،نمیخوام ازش طرفداری بکنم ولی همونطور که در این مقاله کامل و خیلی خوب گفته شد،مسائل بیرون از زمین که داخل زمین نتیجش رو میبینیم،،باید عرض کنم،اینکه تیم جوان شده نکته مثبتی هست اما کامل نیست،اول باید مشکلات و حواشی بسیار زیاد دربیرون از زمین یوونتوس حل بشه بعداز اون دنبال مربی دیگر با تاکتیک متفاوت باشیم،دوم اینکه ضعفها درست و دقیق شناسایی بشن و پیگیری بشه ،سوم مربی بدنساز بسیار مجرب به خدمت گرفته بشه که اینهمه مصدوم رو دستمون نمونه البته با درنظر گرفتن مدیریت درست مالی،بعد یواش یواش تیم روبه راه میشه،،از مربیهای مدنظر کنته مربی چمپیونزلیگ نیست و باید مربی بهتری انتخاب کنیم. ایشالله هرچه زودتر این کابوس به پایان برسه. یاحق