دیدار بارسلونا و اتلتیکومادرید در حالی برگزار میشد که بارسلونا با انجام شش بازی تنها دوازده امتیاز کسب کرده بود و در ردهی هفتم جدول قرار داشت و اتلتیکو نیز از هفت بازی خود در رقابتهای لالیگا موفق به کسب چهارده امتیاز شده بود و نیاز داشت برای نزدیک ماندن به رئال مادرید صدرنشین در این دیدار پیروز شود. اگرچه پیشبینی میشد بدون توجه به نتیجهی بازی، این آخرین حضور رونالد کومان روی نیمکت بارسلونا باشد، اما به دلیل نیافتن جایگزین مناسب و مشورتهای افراد نزدیک به خوان لاپورتا، او ساعاتی قبل از شروع این دیدار در مصاحبهای اعلام کرد که این مسابقه پایان کار سرمربی هلندی نخواهد بود تا هواداران بارسا با دید دیگری به این مسابقه نگاه کنند.
اتلتیکو مادرید
اتلتیکو مادرید، قهرمان فصل گذشتهی رقابتهای لالیگا با سیستمی آشنا پا به میدان گذاشته بود. از شروع فصل قبل که دیگو سیمئونه، سرمربی اتلتیکو مادرید ترجیح داد با سیستم ۲-۱-۴-۳ تیم خود را هدایت کند، این تیم همواره تلاش کرده است به سیستم خود، حداقل از نظر عددی پایبند بماند.
در این دیدار اوبلاک دروازهبان اتلتیکو بود، ساویچ، خیمنز و هرموسو مدافعین مرکزی بودند و کاراسکو و مارکوس یورنته در وینگبک چپ و راست بازی میکردند. در خط هافبک نیز کوکه در کنار دیپائول محور دوگانهی تیم را تشکیل میدادند و لمار که بعد از آزمایش و خطاهای بسیار پست مطلوب خود را در ترکیب تیم پیدا کرده، در پست شمارهی ده که در فازهای گوناگون بازی، نقشهای مختلفی را ایفا میکند، به میدان رفت.
بارسلونا
بارسلونا برای این بازی چند بازیکن کلیدی خود را در اختیار نداشت. پدری و آلبا به دلیل فشاری که از سمت کومان برای شرکت با شرایط فیزیکی نامناسب و در آستانهی مصدومیت تحمیل میشود، دچار مصدومیتهای شدیدتری شدند و چند هفته از رقابتها را از دست دادند. آگوئرو، دمبله و بریتویت نیز هر کدام به دلیل مصدومیتهای مختلف از ترکیب بارسلونا دور ماندند. در چنین شرایطی دست کومان برای چیدن ترکیب ایدهآل خود بسته مانده و مجبور بود به بازیکنان جوان تیمهای پایه اعتماد کند.
رونالدو کومان برای این دیدار ترجیح داده بود از سیستم ۱-۳-۲-۴ استفاده کند. در این دیدار ترشتگن دروازهبان بارسلونا بود و آرائوخو و پیکه دو مدافع وسط این تیم بودند. مینگزا و سرجینیو دست نیز در پست دفاع راست و چپ بازی میکردند. در خط هافبک بر خلاف همیشه که بوسکتس در نقشِ محور یگانه به میدان میرفت، مجبور بود در کنار نیکو گونزالس در محور دوگانه بازی کند و دییونگ و گاوی دو هافبک کناری تیم بودند و کوتینیو در پست شماره ده به میدان میرفت و ممفیس دیپای مهاجم نوک بارسلونا بود.
شبهپرس در دو تیم
دیگو سیمئونه از شروع فصل قبل رقابتهای لالیگا به شدت تلاش کرد تا اتلتیکوی جدیدی بسازد. یکی از بزرگترین تغییرات تیم سیمئونه نسبت به گذشته به کار بستن پرس از بالا به جای چیدن بلاک دفاعی در عقب یا میانهی زمین بود. با این وجود، او هیچگاه نتوانست این روش را در برابر تیمهایی که توانایی بازیسازی قابل قبولی از عقب زمین دارند، به خوبی به پیاده کند و بارها در انجام پرس مناسب شکست خورد (آنالیز تاکتیکی: رئال مادرید – اتلتیکو مادرید). در این دیدار نیز علیرغم برتری در اکثر فازهای بازی، پرس تیم مادریدی با چالشهای جدی مواجه شد و بازیکنان بارسلونا به دلایل گوناگون در دور زدن پرس این تیم موفق بودند. علت اول ناکام بودن پرس اتلتیکو استفادهی کومان از محور دوگانه بود. استفاده از دو هافبک شماره شش، این اجازه را به بازیکنان بارسا میداد تا گزینههای بیشتر در نزدیک به دفاع خود داشته باشند و از این دو نفر، سرخیو بوسکتس و نیکو گونزالس، در فاز اول بازیسازی نهایت استفاده را ببرند. در حقیقت دو مهاجم اتلتیکو دو مدافع بارسلونا را پرس میکردند و لمار، تنها قادر بود یک بازیکن بارسلونا را مهار کند و دیگر بازیکن این تیم همیشه آزاد بود و سیمئونه در جریان بازی هیچگاه از دیپائول یا کوکه نخواست تا در کنار لمار قرار بگیرند و ترجیح داد ساختار محافظهکارانهی خود را حفظ کند.
لمار، بوسکتس را مهار کرده، اما دییونگ و نیکو گونزالس در خط هافبک آزاد هستند.
با اینکه به نظر میرسد استفاده از محور دوگانه برای شکستن پرس اتلتیکو کافی باشد، اما رونالد کومان ترجیح داده بود کوتینیو، دییونگ و گاوی نیز به تناوب به خط اول بازیسازی بارسلونا اضافه شوند. این تصمیم گرچه بازیسازی بارسلونا را از پیش مطمئنتر میساخت، اما باعث میشد در صورت اجرای انتقالهای سریع، تیم با کمبود بازیکن در دیگر مناطق زمین مواجه شود و گزینههای پاس کمتری در آنجا حاضر باشند.
گاوی به عقب زمین آمده و توپگیری میکند و برتری عددی بارسلونا در جلوی زمین از بین رفته است.
اما اتلتیکو تنها تیم زمین نبود که ساختار پرس نامشخص و شکستخوردهای داشت. رقیب آنها نه تنها در پرس کردن نسبت به رقیب خود اجرای ضعیفتری داشت، بلکه پس از شکست پرس به دلیل رویکرد دفاعی ناموفقشان در دام انتقالهای سریع اتلتیکو میافتاد. بارسلونا در جریان بازی از ساختن یک پوشش دفاعی مناسب برای پرس ناکام بود و هر پاس بلندی که پشت خط اول پرس این تیم ارسال میشد، این امکان را داشت که به یک بازیکن اتلتیکو برسد و بازیکنان تیم میزبان فضای زیادی را برای استفاده از توپ در اختیار داشتند.
فضای بدون پوشش در میانه زمین
علاوه بر پرس ناکارآمد بازیکنان بارسلونا، این تیم رویکرد دفاعی غلط دیگری نیز دارد. بازیکنان این تیم نه تنها در هنگام پرس از دستورالعمل درستی پیروی نمیکنند، بلکه در دفاع نیز شیوهی دفاعی یارگیری نفر به نفر را اجرا میکنند. این مسئله از فصل گذشته آفت خط دفاعی بارسلونا بود، اما استفاده از خط دفاع سه نفره باعث کمتر دیده شدن این ضعف شده بود. ترکیب پرس بدون پشتیبانی و دفاع نفر به نفر این فرصت را در اختیار تیمهای رقیب قرار میدهد تا موقعیتهای بسیار زیادی از طریق سرعت دادن به بازی در میانهی زمین و یکسوم تهاجمی بسازند.
مینگزا به کاراسکو و آرائوخو به فلیکس نزدیک میشود و فضای بزرگی پشت دفاع بارسلونا ایجاد میشود.
با استفاده از ضعف پرس بارسلونا، اتلتیکوی سیمئونه به راحتی با ارسال یک پاس طولی از خط دفاعی خود مدافعین بارسا رو به میانهی میدان نزدیک میکرد و این فرصت در اختیار بازیکنان این تیم قرار میگرفت تا با چند پاس کوتاه از فضای بزرگ ایجاد شده پشت خط دفاع بارسلونا استفاده کنند و به دروازه این تیم برسند.
ضعف نیکو گونزالس در مهار نفر به نفر یار خود و عقب ماندن او سبب میشد لمار از فضای ایجاد شده نهایت استفاده را ببرد.
بارسلونای رونالد کومان در این مسابقه فاقد اثر انگشتی مشخص از خود بود؛ تیمی بدون برنامه در خط حمله که رویکرد نادرستی به دقایق مختلف بازی داشت. در بازیهای گذشته، تنها نقشهی مشخص این تیم در خط حمله استفاده از اورلود/آندرلودها در کانال کناری یا مرکز زمین و استفاده از فضای ایجاد شده در کانال کناری مخالف بود (آنالیز تاکتیکی: اتلتیک – بارسلونا). اما بهنظر میرسد بارسلونا در اجرای تنها پلن تهاجمی خود ضعفهای بسیاری دارد. در این دیدار بارها بازیکنان بارسلونا در یک سمت تجمع داشتند، اما فضای خالی طرف دیگر را مشاهده نکردند و فرصت ایجاد موقعیت گلزنی را از دست دادند. در تصویر زیر مشاهده میشود که سرجینیو دست در فضای مطلوبی برای حمله و دریافت پاس قرار دارد، اما با ناهماهنگی این فرصت برای بازیکنان بارسلونا از دست میرود.
دست در موقعیت مناسبی قرار دارد، اما پاسی از سمت دیگر بازیکنان بارسلونا دریافت نمیکند.
نظم دفاعی اتلتیکو؛ شبیه به دوران اوج
اگر ناکامی اتلتیکو در هنگام پرس را فراموش کنیم، ساختار دفاعی این تیم پس از انجام موفقیتآمیز فاز اول بازیسازی بارسلونا به یک ۲-۳-۵ مید-بلاک تبدیل میشد. اگرچه بارسلونا برنامهی مشخصی برای رسیدن به دروازهی این تیم نداشت، اما سیمئونه به خوبی توانسته بود شانس بارسلونا را به حداقل برساند. دییونگ به عنوان یکی از اصلیترین مهرههای بارسا برای بازی در فضاهای بسته همواره با پوششی از سمت لمار یا یکی دیگر از مدافعین اتلتیکو مهار میشد و نمیتوانست به عنوان گزینهی پاس بازیکنان بارسا در خط فضای بین خطوط (میان مدافعین و هافبکهای اتلتیکو) باشد.
لمار مانند بقیه تلاش میکند دییونگ را از جریان بازی خارج کند.
پس از ورود فاتی به زمین مسابقه اما بارسلونا تلاش کرد تا از او به عنوان یک شمارهی نه استفاده کند و ممفیس بیشتر در پست تخصصی خود یعنی وینگر چپ به کار گرفته شود. علت این کار، ارائهی گزینهی بیشتر به هافبکها در خط حمله برای استفاده از فضای پشت سر مدافعین اتلتیکو و مهمتر از آن استفاده از ضعف ذاتی سیستم ۲-۳-۵ بود. دیپای و سرجینیو دست، وینگر و دفاع چپ بارسلونا، با استفاده از عرض کم خط هافبک اتلتیکو میتوانستند حرکات ترکیبی زیادی را به همراهی فاتی انجام دهند، اما تعویض سیمئونه، زهر تصمیم بارسلونا را گرفت. سیمئونه ترجیح داد آنتوان گریزمان را به جای لوئیز سوارز به میدان بفرستد تا با استفاده از قدرت تدافعی این بازیکن و تلاش او برای پرس کردن مدافعین بارسلونا، ساخت بازی این تیم را در میانهی میدان دچار مشکل کند. حضور آنخل کورهآ نیز باعث شد تا سیستم این تیم به ۱-۴-۵ تغییر یابد و او در سمت راست خط هافبکشان از اورلود بازیکنان بارسلونا جلوگیری کند؛ راهکاری که به خوبی برای تیم سیمئونه جواب داد و تیم بارسلونا را کنترل کرد.
کورهآ در سمت راست خط هافبک اتلتیکو مشاهده میشود و گریزمان در تلاش برای اختلال در بازیسازی بارسلونا است.
بارسلونای کومان در یک بحران بزرگ به سر میبرد. وجود نداشتن نقشههای مختلف برای گلزنی و ساختار دفاعی نامنظم، بیبرنامه و آشفته باعث شده است تا شرایط داخل زمین این تیم مانند شرایط خارج از زمین آن بد باشد و نشانههایی از بهبود حداقل در این چند هفتهی ابتدایی دیده نشود. اما اتلتیکو بعد از چند هفته نمایش نگرانکننده، مقابل بارسلونا عملکرد قابل توجهی را نشان داد و امیدها را برای هواداران خود زنده کرد. حال باید دید این تیم میتواند عملکرد خود در فصل گذشته را تکرار کند یا اتفاق دیگری برای شاگردان دیگو سیمئونه خواهد افتاد.