سه‌شنبه شب دور اول مرحله گروهی لیگ قهرمانان آغاز شد. در گروه H این رقابت‌ها دو تیم پاریسن‌ژرمن و منچستر یونایتد در ورزشگاه پارک دو پرنس شهر پاریس به دیدار یکدیگر رفتند که در آن تیم میهمان با نتیجه 1-2 پیروز شد.
دو تیم در شرایطی پا به این میدان گذاشتند که شرایط متفاوتی در لیگ‌های داخلی خود داشتند؛ پاریس پس از شکست در فینال سال گذشته، فصل را خارج از انتظار شروع کرد؛ دو باخت در دو بازی ابتدایی لیگ. پس از آن اما شاگردان توخل در پنج بازی بعدی 16 بار دروازه حریفان را گشودند و تنها 1 گل دریافت کردند. از سوی دیگر یونایتد نیز که تا مراحل انتهایی لیگ اروپای فصل گذشته صعود کرده بود، شروع ضعیفی در لیگ برتر داشت. آنها در سه بازی ابتدایی، 11 بار دروازه خود را گشوده دیدند و زمزمه‌هایی حاکی از در خطر بودن شغل سولشر در یونایتد به گوش می‌رسید. برد قاطع مقابل نیوکاسل در بازی پیشین کمی اوضاع را آرام کرد، اما با برنامه سختی که پیش‌روی این تیم بود، بسیاری پیش‌بینی می‌کردند که سولشر زمستان منچستر را نبیند.
یونایتد در حالی پا به این بازی گذاشت که مهاجم تازه خود و سابق پاریسن‌ژرمن – ادینسون کاوانی – را در خانه باقی گذاشت. او که از آخرین بازی‌اش هفت ماه می‌گذرد، به تشخیص سولشایر در منچستر باقی ماند. از دیگر غایبان سرشناس قرمزها می‌توان به هری مگوایر، میسون گرینوود و اریک بایی اشاره کرد که همگی به دلیل مصدومیت این دیدار را از دست دادند. از سوی مقابل، وراتی مهم‌ترین غایب پاریس بود. درکسلر و مارکینیوش نیز تنها برای حضور بر روی نیمکت آماده تشخیص داده شدند.
ترکیب دو تیم
پاریسن‌ژرمن: کیلور ناواس؛ الساندرو فلورنزی، عبدو دیالو، پرسنل کیمپمبه، لایوین کورزاوا؛ دانیلو پریرا، آندر هررا، ادریس گوئیه؛ آنخل دی‌ماریا، کیلیان امباپه، نیمار.
نیمکت: مارکینیوش، رافینیا، سرخیو ریکو، مویزه کین، پابلو سارابیا، یولین درکسلر، میچل بکر، الکساندر لتلیه، کالین داگبا، تیموتی پمبله، کایس روئیز اتیل، باندیوگو فادیگا.
منچستر یونایتد: داوید دخیا؛ الکس تلس، لوک شاو، ویکتور لیندلوف، اکسل توانزبی، آرون وان‌بیساکا؛ اسکات مک‌تامنی، فرد، برونو فرناندز؛ مارکوس راشفورد، آنتونی مارسیال.
نیمکت: پل پوگبا، خوان ماتا، دنیل جیمز، تیموتی فوسو منسا، اودین ایگالو، دین هندرسون، فاکونده پلیستری، نمانیا ماتیچ، برندون ویلیامز، دانی فن‌دبیک.
نیمه اول
در نبود مگوایر و بایی، گمانه‌زنی‌های فراوانی در مورد چینش خط دفاعی یونایتد وجود داشت. در نهایت اما اوله به الکس تلس و اکسل توانزبی اعتماد کرد تا در این دیدار به میدان بروند. تلس به تازگی از پورتو به یونایتد پیوسته بود و این اولین دیدار او بود. توانزبی نیز پس از گذشت 10 ماه از آخرین حضورش با پیراهن یونایتد و پس از یک مصدومیت طولانی پا به این میدان گذاشت.
پاریسن‌ژرمن با آرایش ۳-۳-۴ (یک دو) به میدان رفت و یونایتد به شکل ۲-۵-۳. یونایتد بدون توپ، سعی بر هدایت بازی‌سازی پاریس به سمت مدافعین کناری‌اش داشت. راشفورد و مارسیال دو مدافع مرکزی را پرس می‌کردند و برونو فرناندز وظیفه یارگیری دنیلو را عهده‌دار بود. مک‌تامنی و فرد در صورت به عقب آمدن هررا و یا گوئیه، وظیفه تحت فشار گذاشتن آنها را داشتند. نکته جالب در این خصوص، شیوه جای‌گیری وینگ‌بک‌های یونایتد بود؛ بیساکا و تلس با کمی فاصله از کورزاوا و فلورنزی، آنها را آزاد می‌گذاشتند تا صاحب توپ شوند و سپس مبادرت به پرس می‌کردند. با بهره گرفتن از خط کناره زمین، این یار قدیمی در پرسینگ، گزینه‌های پاس مدافعین کناری بسیار محدود و عموما شامل بازگشت به عقب می‌شد. در صورت ارسال پاس بلند توسط کیلور ناواس، به دلیل برتری فیزیکی مدافعین یونایتد، دوئل‌ها عموما به سود یونایتد خاتمه می‌یافت و مالکیت توپ از آن تیم انگلیسی می‌شد.
شکل پرس تیم منچستر یونایتد
تیم پاریسی برای غلبه بر این تمهید به دو تغییر جزیی دست زد. هررا و گوئیه کمی عقب‌تر آمدند و به عنوان فالس فولبک به کار گرفته شدند (فالس فولبک مدافع کناری است که در هنگام مالکیت توپ (عموما) در نیم فضا و به عنوان یه هافبک مرکزی عقب می‌ماند تا گردش توپ را تسریع کند و هنگام گذر تیم مدافع از ضد پرس تیم خودی، مانع از ضد حملات شود.). از سوی دیگر آنخل دی‌ماریا و وینگر سمت چپ که متناوبا بین امباپه و نیمار عوض می‌شد در نیم‌فضا به عقب‌تر می‌آمدند و مدافعین کنار کمی جلوتر و لب خط بازی کردند. مدافین مرکزی کناری یونایتد عموما همراه با وینگرها به جلو می‌آمدند و با تحت فشار گذاشتن آنها و گاه خطای تاکتیکی سعی در متوقف کردن این حربه تیم مقابل داشتند و عموما نیز در این امر موفق بودند، اما در سمت چپ، ترکیب نیمار، امباپه و کورزاوا چندین بار موفق شدند تا از فشار اولیه یونایتد گذر کنند و علی‌الخصوص کورزاوا صاحب چند موقعیت شد.
از سوی دیگر پاریس در این بازی با رویکرد مناسبی وارد میدان نشد؛ در هنگام عدم تصاحب توپ، آنها به اندازه کافی یونایتد را تحت فشار نمی‌گذاشتند، به نحوی که با وجود زوج مک فرد در میانه میدان که هیچ کدام چندان پرس‌گریز نیستند، یونایتد مشکل چندانی در گذر از فشار اولیه پاریس نداشت. از نقش آزاد فرناندز در اضافه شدن به سمت توپ نمی‌توان چشم‌پوشی کرد. مدافین وسط کناری یونایتد، خصوصا شاو که آزادی عمل بیشتری در حمل توپ داشت، بسیاری اوقات سعی می‌کردند تا مهاجم سمت نزدیک‌تر خود را به وسیله پاسی مستقیم صاحب توپ کنند.
استراتژی یونایتد برای عبور از پرس حریف
مهاجمین یونایتد در بازی پشت به دروازه بسیار موفق ظاهر شدند و گل اول بازی از چرخش خوب مارسیال و خطای مدافع پاریس بر روی وی ساخته شد. در سمت چپ، نمایش خوب تلس و سانترهای مواج او خبر از آینده‌ای روشن برای خرید جدید یونایتد می‌داد. ضربات او از نقطه کرنر نیز وزن، موج و ثبات بسیار مناسبی داشتند که در تصویر زیر نیز قابل مشاهده است. مادامی که تلس در زمین بود، یونایتد هر بار از روی ضربات کرنر (خصوصا سمت راست) خطرناک ظاهر می‌شد.
نیمه دوم
توخل نیمه دوم را با تغییر آغاز کرد. مویزه کین به جای ادریس گانا گوئیه به میدان آمد و نیمار به پست شماره 10 رفت و آرایش تیم به ۱-۳-۲-۴ تغییر کرد. این تغییر موثر واقع شد. پاریس می‌توانست بدون اینکه به عمق خط حمله خود دست بزند (با آوردن وینگرها به عقب)، بازیکنی آزاد در نیم‌فضا برای ترکیب در کناره‌ها داشته باشد. این قضیه در کنار فشار کمتر یونایتد شاید به دلیل خستگی، باعث شد تا پاریس توپ و میدان را در اختیار داشته باشد و یونایتد در یک‌سوم خودی حبس شود. اما عملکرد کم‌اشتباه مدافعان یونایتد در بستن فضاها و بردن دوئل‌ها سبب شد که علیرغم برتری، پاریس نتواند موقعیت چندانی خلق کند. در این برهه تنها خطر یونایتد در هنگام تصاحب توپ، پاس‌های بلند فرناندز برای راشفورد بود که فرارهای قطری خوبی انجام می‌داد و چند بار با گذشتن از سد کیمپمبه، توانست دروازه پاریسن‌ژرمن را تهدید کند که تصمیم‌گیری نامناسب او در جلوی دروازه سبب شد این اتفاق صورت نگیرد. در ابتدای نیمه دوم، پاریس با سود بردن از اشتباه مارسیال در دفع کرنر به گل رسید. این گل سبب شد که سولشر دست به تغییری هیجان‌انگیز بزند. او تلس را بیرون کشید و به جای او پل پوگبا را به میدان آورد. با این تغییر یونایتد به سیستم ۲-۴-۴ لوزی تغییر آرایش داد. مک‌تامنی به قعر لوزی رفت و فرد و پوگبا در جناحین این لوزی به بازی گرفته شدند. فرناندز در راس و گاهی به عنوان نه کاذب بازی می‌کرد. حضور پوگبا و توانایی‌های فردی بالای وی، ورق را به سود یونایتد برگرداند. حضور او امکان ترکیب‌های کوتاه در جناح چپ بین او، شاو، مارسیال و فرناندز را می‌داد که آرامش را از خط دفاع پاریس گرفت. همچنین فیزیک درشت و توانایی حفظ توپ او، به یونایتد امکان این را می‌داد که از او به عنوان گزینه هدف برای توپ‌های بلند استفاده کند. او موفق شد تنها در 22 دقیقه بازی سه موقعیت خلق کند و نقش موثری در گل دیرهنگام یونایتد داشته باشد. پیش از آن پاریس به چند تغییر دست زد و بازیکنان تازه‌نفسی را به جای همتایانشان به میدان آورد؛ سارابیا جایگزین دی‌ماریا شد و داگبا و بکر جای مدافعین کناری را گرفتند. نیمار به عنوان بال چپ به بازی گرفته شد و در انتهای بازی سیستم پاریس چیزی شبیه به ۲-۴-۴ شده بود. اما همان طور که اشاره شد، حضور پوگبا موثر واقع شد. در دقیقه 87، مارسیال که در مرکز خط دفاعی پاریس جای‌گیری کرده بود و وان‌بیساکا که در این بازی بیشتر از پیش به خط حمله اضافه می‌شد، به ترتیب حواس مدافعان مرکزی و چپ پاریسی‌ها را به خود معطوف کردند و پوگبا با پاسی به راشفورد که به بین خطوط آمده بود، او را صاحب موقعیت کرد. تعلل دانیلو در اضافه شدن و فشار به او سبب شد تا مارکوس راشفورد با ایجاد چند متر فضا برای خود ضربه‌ای دیدنی روانه دروازه کند که ناواس را مغلوب کرد.
اوله بلافاصله پس از این گل دست به تغییر تیمش زد؛ فن‌دبیک و جیمز جایگزین فرناندز و مارسیال خسته شدند و یونایتد به ۱-۵-۴ تغییر سیستم داد. مقاومت یونایتد در چند دقیقه پایانی برای حفظ نتیجه کافی بود و یونایتد در این نبرد تاکتیکی جذاب، پیروز از میدان بیرون آمد.
یونایتد بار دیگر پس از «آن شب رویایی در پاریس» در برابر غول‌های فرانسوی پیروز شد؛ در حالی که می‌توان گفت این بار حق آنان پیروزی بود. بسیاری از بازیکنان یونایتد در این دیدار عملکرد خوبی از خود به نمایش گذاشتند، اما انتخاب من به شخصه برای برترین بازیکن میدان، فرد بود. هافبک برزیلی یونایتد با 9 بازیابی موفق توپ، بهترین عملکرد را در بین بازیکنان زمین داشت و در هنگام مالکیت توپ، به ندرت توپی لو داد. اوله گونار سولشر هم نشان داد مادامی که خطر اخراج بالای سرش باشد، بدل به یکی از بهترین تاکتیسین‌های جهان می‌شود.