سری آ ایتالیا: فصل ۲۱-۲۰۲۰

سرانجام پس از کش و قوس‌های فراوان و رفتن پرونده به دادگاه‌های مختلف، بازی عقب‌افتاده یوونتوس و ناپولی که در ابتدا از سوی سازمان لیگ سه بر صفر به سود یوونتوس اعلام شده بود، فردا برگزار خواهد شد. این دیدار حساس در زمانی برگزار می‌شود که وضعیت جدول سری‌آ بسیار پیچیده است. به جز اینتر که فاصله بسیار خوبی از رقبا گرفته – و می‌تواند این فاصله را در بازی عقب افتاده فردا برابر ساسولو بیشتر کند – رقابت بر سر رتبه‌های دوم تا چهارم و کسب سهمیه لیگ قهرمانان در هفته‌های اخیر فشرده‌تر شده. با افت عملکرد میلان […]

سرانجام پس از کش و قوس‌های فراوان و رفتن پرونده به دادگاه‌های مختلف، بازی عقب‌افتاده یوونتوس و ناپولی که در ابتدا از سوی سازمان لیگ سه بر صفر به سود یوونتوس اعلام شده بود، فردا برگزار خواهد شد. این دیدار حساس در زمانی برگزار می‌شود که وضعیت جدول سری‌آ بسیار پیچیده است. به جز اینتر که فاصله بسیار خوبی از رقبا گرفته – و می‌تواند این فاصله را در بازی عقب افتاده فردا برابر ساسولو بیشتر کند – رقابت بر سر رتبه‌های دوم تا چهارم و کسب سهمیه لیگ قهرمانان در هفته‌های اخیر فشرده‌تر شده. با افت عملکرد میلان و از دست دادن امتیازهای فراوان، حالا این تیم پشت سر خود آتالانتا، یوونتوس و ناپولی را در فاصله بسیار نزدیکی می‌بیند و لاتزیو هم در صورت کسب سه امتیاز بازی انجام نشده برابر تورینو – با پیروزی و یا با سه صفر اعلام شدن بازی – می‌تواند به جمع مدعیان سهمیه برگردد.

بنابراین نتیجه این بازی نه تنها برای این دو تیم، بلکه برای سایر مدعیان نیز بسیار مهم و تعیین‌کننده است. هر یک از دو تیم که بازی را ببرد، به یک امتیازی میلان در رتبه دوم می‌رسد و حاشیه امن خوبی در رقابت سهمیه برای خود می‌سازد، در حالی که شکست به منزله عقب افتادن در رقابت خواهد بود. اوضاع به قدری پیچیده است که شاید حتی هواداران سایر تیم‌ها مانند میلان یا آتالانتا درست متوجه نباشند که چه نتیجه‌ای در این بازی به نفع آنها خواهد بود! زیرا برای تشخیص این موضوع، نه فقط امتیازات و جدول، بلکه بازی‌های آینده هر یک از دو تیم، وجود یا عدم وجود بازی مستقیم، و شرایط تیم‌ها نیز تاثیر دارد. در هر حال، همه چشم‌ها در شمال و جنوب ایتالیا به این بازی دوخته شده تا مشخص شود که از میان دو هافبک تیم ایتالیای قهرمان جهان، دو شاگرد استاد بزرگ مارچلو لیپی، کدام‌ یک از این میدان برنده بیرون خواهد آمد.

سیستم بازی و ترکیب یوونتوس

پس از شکست دور از انتظار خانگی برابر بنونتو و سپس مساوی در زمین تورینو، همه منتظر واکنش پیرلو و بازتاب این واکنش در ترکیب تیم هستند. خصوصا اینکه این روزها شایعاتی – البته نه چندان قوی – درباره دیدار آنیلی و الگری و احتمال برکناری پیرلو در صورت شکست برابر ناپولی در بین رسانه‌های ایتالیایی پیچیده. پیرلو در این فصل معمولا از سیستم سیالی استفاده کرده که مدام بین سه دفاعه و چهار دفاعه تغییر می‌کند. مهره کلیدی یوونتوس در این سیستم معمولا دانیلو است که با حرکت عرضی، نسبت به موقعیت بازی و مالکیت توپ، جای خود را بین لب خط و مدافع میانی تغییر می‌دهد تا تغییر چیدمان مورد نظر حاصل شود. اما شرایط یوونتوس با مثبت شدن تست کووید بونوچی و دمیرال در اردوی تیم‌های ملی پیچیده شد و با در اختیار نبودن این دو نفر، کیلینی و دلیخت تنها مدافعان میانی باقیمانده تیم شدند. بدون بونوچی که محور سیستم سه دفاعه است و خصوصیات ویژه‌ای دارد پیرلو ترجیح داد که کیلینی و دلیخت را در کنار هم به عنوان مدافع میانی در سیستم چهار دفاعه خطی به کار بگیرد. از سوی دیگر قبل از بازی تورینو خبر مهمانی بدون رعایت پروتکل‌های بهداشتی در منزل وستون مک‌کنی با حضور دیبالا و آرتور باعث شد که باشگاه تصمیم بگیرد این سه بازیکن را از اردوی تیم برای بازی تورینو کنار بگذارد. اما تصمیم عجیب پیرلو این بود که علیرغم در اختیار نداشتن دو هافبک میانی، رابیو و رمزی را هم روی نیمکت نشاند تا دانیلو را در خط میانی به کار بگیرد. پیرلو مدام سعی دارد از روش‌های خلاقانه در ترکیب تیم استفاده کند و هدف او این بود که با گذاشتن کوادرادو و ساندرو در سمت چپ و راست خط دفاعی، خصوصیت حرکت عرضی دانیلو را از خط دفاع به خط هافبک بیاورد و علیرغم چهار دفاعه کردن عقب زمین، همچنان دانیلو و کوادرادو در سمت راست زمین با حرکات ترکیبی سیال بودن سیستم را حفظ کنند. نتیجه خیلی خوب نبود. یوونتوس دچار ضعف مفرط بازی‌سازی از عقب و در مرکز زمین بود و تنها حرکت تیمی، تکیه بر پیش بردن مستقیم توپ از عقب توسط کوادرادو و یا کیلینی و رساندن آن به وینگرهای تیم خصوصا کیه‌زا بود که این روزها بهترین بازیکن یوونتوس است. پیش‌بینی‌پذیر بودن یوونتوس باعث می‌شد دفاع برای تورینو راحت‌تر شود و دلیل این پیش‌بینی‌پذیر بودن، نداشتن هیچ بازیکنی با خلاقیت بازی‌سازی در میانه زمین بود. تنها هافبک مرکزی تیم در ترکیب اصلی بنتانکور بود که او هم در دسته هافبک‌های خلاق جا نمی‌گیرد. با توجه به گره تاکتیکی بازی تورینو، قابل حدس است که پیرلو احتمالا چنین اشتباهی را تکرار نخواهد کرد و این بار حداقل یکی از میان رابیو و رمزی را در ترکیب اصلی قرار خواهد داد. انتظار می‌رود بازیکنان تنبیه شده نیز به ترکیب تیم برگردند اما بعید است که در ترکیب اصلی ابتدای بازی جایی داشته باشند. عملکرد بسیار بد کولوسفسکی در بازی تورینو نیز ممکن است منجر به نیمکت‌نشینی او شود. احتمال دارد پیرلو با برگرداندن دانیلو به خط دفاعی، به سیستم هیبریدی متغیر میان سه و چهار دفاعه بازگردد، ساندرو نیمکت‌نشین شود و کوادرادو و دانیلو در دو سمت خط دفاع بازی کنند  و سیستم به شکل زیر میان ۲-۴-۴ و ۲-۵-۳ تغییر کند. هدف پیرلو در این سیستم معمولا هدف قرار دادن فضای بین خطوط از طریق عقب کشیدن موراتا و رونالدو و سپس آزاد کردن وینگرهای تیم خصوصا کیه‌زا است. با توجه به فرم اخیر کیه‌زا، بعید نیست که هدف اصلی ایجاد آندرلود در سمت چپ یوونتوس برای باز کردن فضا برای او باشد. در این صورت شاهد این خواهیم بود که رونالدو وظیفه فداکارانه کشاندن مدافعان حریف به سمت خود را به عهده بگیرد تا کیه‌زا که تسلط و آمادگی بهتری برای حرکت پا به توپ و از پیش رو برداشتن بازیکنان مقابل دارد، رو به دروازه آزاد شود.

 

سیستم بازی و ترکیب ناپولی

تا چند هفته پیش، شایعاتی که هم‌اکنون درباره پیرلو روی زبان‌ها است، درباره گتوزو وجود داشت. یک روز صحبت از بازگشت ساری به ناپولی بود و روز دیگر رافا بنیتز. اما پیروزی‌های پیاپی ناپولی و نتایج خیره‌کننده این تیم باعث شده که فعلا این شایعات خاموش شود و اگر در بازی فردا ناپولی پیروز شود، شاید بتوان گفت گتوزو از میانه‌ی بحران کاملا سربلند بیرون آمده است. ناپولی چهار بازی آخر لیگ را برده – از جمله دو برد خارج از خانه برابر میلان و رم – تا حالا در قامت یک مدعی جدی کسب سهمیه لیگ قهرمانان به بازی فردا نگاه کند. اما علیرغم پیروزی‌های پیاپی در ماه اخیر، دریافت سه گل در خانه، از تیم ته جدولی کروتونه در بازی روز شنبه باعث نگرانی زیادی شده است. دفاع ناپولی در این بازی متزلزل عمل کرد. قطعا محرومیت کولیبالی دلیل مهمی برای این تزلزل بود و زوج ماکسیموویچ – مانولاس استحکام لازم را نداشت، اما تقلیل ضعف‌های دفاعی تیم به نبود یک نفر، پاک کردن صورت مسئله است. خط هافبک ناپولی در پوشش فضاهای کلیدی روی ضدحمله ناکام بود و در مقابل تیمی مانند یوونتوس که بازیکنان سریعی چون کیه‌زا، رونالدو و کوادرادو دارد، این مسئله مشکل‌ساز خواهد شد.

سیستمی که گتوزو در ناپولی به کار می‌گیرد تقریبا همیشه ثابت است. او از چیدمان 1-3-2-4 استفاده می‌کند و حالا با بازگشت مصدومان خط حمله یعنی مرتنز و اوسیمن، گزینه‌های او در بالای زمین کامل است. کولیبالی هم که از محرومیت باز می‌گردد و خط دفاع تقویت خواهد شد. تنها جایی که هنوز در موردش تردید وجود دارد محور دوگانه است. در سیستم ۱-۳-۲-۴، دو هافبک دفاعی تیم نقش بسیار مهمی در تعیین ریتم بازی و عملکرد دفاعی و هجومی تیم دارند و کیفیت بازی این دو بازیکن و هماهنگی آنها با یکدیگر کلید موفقیت این سیستم است. بیراه نیست اگر بخش مهمی از موفقیت ناپولی در هفته‌های اخیر را به اوج‌گیری زوج فابین روییز و دیه‌گو دمه نسبت دهیم. در بازی برابر کروتونه، دمه به دلیل مصدومیت در ترکیب تیم حضور نداشت و باکایوکو جای او را گرفته بود. کیفیت بازی باکایوکو در چند ماه اخیر روند نزولی داشته و روی یک گل کروتونه هم به طور مستقیم مقصر بود. علیرغم اینکه مصدومیت دمه خیلی جدی به نظر نمی‌رسد، اما به نظر نمی‌رسد او برای بازی فردا در دسترس باشد. این تنها نقطه ضعف مهم ترکیب گتوزو است. بعید است مانند بازی کروتونه شاهد حضور همزمان مرتنز و اوسیمن در کنار هم از ابتدا باشیم. زیلینسکی بازیکن مهمی است که در این بازی نقش او در تغییر معادلات میانه میدان حیاتی است و گتوزو یکی را از میان اوسیمن و مرتنز روی نیمکت قرار خواهد داد. در این صورت او این امکان را خواهد داشت که در صورت عقب افتادن تیم و نیاز مبرم به گل، باکایوکو را بیرون بکشد و با انتقال زیلینسکی به محور دوگانه، و به زمین آوردن اوسیمن (یا مرتنز) تیم را تمام هجومی کند. برای بازی در سمت چپ و راست خط حمله نیز، به جز اینسینیه که گزینه همیشگی سمت چپ است، پولیتانو نیز با عملکرد عالی هفته‌های اخیر و گل‌زنی‌های پیاپی، جای خود را در ترکیب اصلی جلوتر از لوزانو باز کرده است. تیم گتوزو علیرغم تغییر سیستم قدیمی 3-4-4 ناپولی ساری که انگار بخشی از هویت ناپولی شده بود – حتی آنچلوتی هم آن را تغییر نداد – همچنان المان‌هایی از همان شیوه بازی را حفظ کرده است؛ نزدیک شدن وینگرها و هافبک‌های تیم، نفوذ در نیم‌فضاها و پاس‌های عرضی یا رو به عقب کوتاه برای زدن ضربه نهایی. تعداد زیادی از گل‌های ناپولی به همین شکل به ثمر می‌رسد. تعداد زیاد گل‌های به ثمر رسیده توسط بازیکنان مرکزی گویای این امر است. زیلینسکی به تنهایی 6 گل به ثمر رسانده. دفاع در برابر این شیوه بازی نیازمند این است که یا قبل از رسیدن وینگرها به فضاهای حیاتی توپ آنها را خراب کنید، یا برای تمام بازیکنان هدف، یارگیر داشته باشید تا اجازه ندهید شوت آخر را بزنند. در مجموع، برای جلوگیری از گلزنی تیمی که به این شیوه مسلط است، دفاع موثر نیازمند تمرکز و پرهیز از اشتباه است.

 

جمع‌بندی

ناپولی با 62 گل زده در 28 بازی، پس از آتالانتا و اینتر سومین خط حمله برتر لیگ را در اختیار دارد. از سوی دیگر یوونتوس بهترین خط دفاع لیگ است. این تیم در 28 بازی فقط 25 گل دریافت کرده. مشکل اصلی یوونتوس پیش‌بینی‌پذیری و نداشتن تنوع و خلاقیت در فاز هجومی است که برای تیمی که می‌خواهد همیشه مالکانه بازی کند، مشکل بزرگی است. اما علیرغم تمام این مشکلات، یووه همچنان در رقابت سهمیه شانس بالایی دارد و با چند نتیجه خوب می‌تواند اعتماد به نفس را به اردوی تیم برگرداند، اما بسیار مهم است که این نتایج خوب از همین بازی شروع شود زیرا در غیر این صورت بحران واقعی تیم را فرا خواهد گرفت. در واقع حتی اگر شایعات مربوط به اخراج پیرلو درست نباشد، نمی‌توان روی این مسئله سرپوش گذاشت که پس از دو بازی بد اخیر، شکست برابر رقیبی مانند ناپولی با رابطه‌ نفرت‌آلودی که میان هواداران دو تیم برقرار است، جایگاه پیرلو را به عنوان مربی در ذهن هواداران بیش از پیش سست خواهد کرد. خصوصا اینکه بازی رفت دو تیم هم به نفع ناپولی تمام شده و شکست در دو بازی رفت و برگشت فاجعه‌بار خواهد بود. بنابراین یوونتوس با تمام قوا در این بازی به دنبال بازگشت به جاده پیروزی خواهد بود. نرسیدن دمه به بازی و حضور باکایوکو نقشی تعیین‌کننده در شکل‌ بازی خواهد داشت. باکایوکو بازیکنی با عملکرد سینوسی است، هافبک‌های مرکزی یوونتوس که به نظر در این بازی رمزی، رابیو و بنتانکور خواهند بود می‌توانند از برتری عددی طبیعی نفهته در سیستم دو تیم به اضافه ضعف باکایوکو استفاده کنند و با در اختیار گرفتن مرکز زمین مالکیت توپ را تا حد خوبی به یوونتوس بدهند. این چیزی است که در این بازی انتظار می‌رود. اما چیزی که گتوزو به ناپولی اضافه کرده، انعظاف‌پذیری دفاعی است. او قبلا در میلان هم نشان داده که ابایی از عقب‌نشینی و منتظر فرصت نشستن ندارد، کما اینکه در بازی دو تیم در استادیوم دیه‌گو آرماندو مارادونای شهر ناپل، بعد از پنالتی اینسینیه، تقریبا شصت دقیقه یوونتوس مالک توپ بود اما ناپولی سازمان دفاعی خود را حفظ کرد و سرانجام بازی را برد. برای بازی فردا نیز، مالک توپ یوونتوس خواهد بود – حتی می‌توان با تقریب خوبی پیش‌بینی کرد که این تیم مالکیت بالای شصت درصد خواهد داشت – اما ناپولی آماده است تا با باز شدن سریع و ضدحمله‌های برق‌آسا نتیجه را به سود خود برگرداند و بالا بازی کردن ذاتی خط دفاع یوونتوس نیز ممکن است این تیم را برابر ضدحمله در برابر تیم عریضی مانند ناپولی که به راحتی منطقه بازی را عوض می‌کند آسیب‌پذیر کند. یک نکته کلیدی احتمالا سرنوشت بازی را رقم خواهد زد؛ اینکه یوونتوس بتواند از فشار اولیه احتمالی خود به گل برسد یا خیر. در صورتی که یوونتوس در سی دقیقه اول گل نزند، احتمالا با گذشتن زمان بیشتر از بازی، ناپولی از نظر روحی دست بالا را خواهد گرفت و خطر گل خوردن یووه روی ضدحمله بالا خواهد رفت. در هر حال، زیبایی فوتبال در آن است که مجموعه غیرقابل پیش‌بینی از عوامل داخل زمین ممکن است نتیجه بازی را تغییر دهد. یک اشتباه فردی ممکن است منجر به گل شود و کلا نبض بازی را عوض کند. هفته گذشته سری‌آ پر بود از این اشتباهات فردی. تئو ارناندز که با اشتباه عجیبش توپ را به کوالیارلا پاس داد و میلان از سمپدوریا عقب افتاد، و همانظور که اشاره شد یوونتوس و ناپولی نیز در دیدار برابر تورینو و کروتونه در اثر همین اشتباهات فردی گل خوردند. حساسیت بازی فردا باعث می‌شود که احتمال چنین اشتباهاتی نیز وجود داشته باشد. منتظر خواهیم ماند تا ببینیم کدام یک از دو هافبک ایتالیای لیپی از بازی فردا سربلند بیرون خواهند آمد؛ شماره هشتِ جنگنده و سرسخت یا شماره بیست و یکِ خلاق و متفکر.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *